Radcę prawnego obowiązuje szczególna skrupulatność w rozliczeniach z klientem.
Radca ma obowiązek ustalenia z klientem zasad wynagrodzenia przed przystąpieniem do świadczenia pomocy prawnej (art. 28 ust. 3 i art. 29 ust. 1).
Zasady kształtowania wynagrodzenia przez radcę są elementem dozwolonej informacji o wykonywaniu zawodu, zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt a Kodeksu.
Wynagrodzenie radcy składa się z 2 elementów:
- honorarium
- wydatków
ustalenie wysokości honorarium
Kodeks Etyki nie wskazuje wysokości honorarium należnego radcy prawnemu. Wskazuje natomiast kryteria, jakimi winien się kierować radca przy ustalaniu wysokości tego honorarium (art. 29 ust. 2):
- konieczny nakład pracy
- miejsce świadczenia usługi
- stopień trudności i złożoności sprawy bądź zadania
- wymagana specjalistyczna wiedza
- znaczenie sprawy dla klienta, którego ona dotyczy
Jak to wskazano powyżej, wysokość wynagrodzenia radcy, a więc również wysokość honorarium, winna zostać ustalona przed rozpoczęciem świadczenia pomocy prawnej – poprzez ustalenie konkretnej kwoty lub wskazanie zasad ustalenia wynagrodzenia w późniejszym okresie. Wysokość honorarium musi być jawna dla klienta.
Zakaz zawierania pactum de quota litis
Należy jednak pamiętać, że nie jest dopuszczalne ustalenie wysokości honorarium wyłącznie proporcjonalnie do osiągniętego wyniku (pactum de quota litis) – wyraźny zakaz zawiera art. 29 ust. 3. Dozwolona jest natomiast umowa przewidująca dodatkowe honorarium za pomyślny wynik sprawy.
Zaliczka na poczet wynagrodzenia
Radca może żądać od klienta zaliczki na poczet wynagrodzenia (płatnej więc przed przystąpieniem do świadczenia pomocy prawnej), przy czym wysokość tej zaliczki winna być ustalana w oparciu o te same kryteria, co wysokość honorarium.
